© ALSH
Vör etwa 6000 Johr, watt een de Jungsteentiet nöömt, het de Minsch anfang de umgebene Natur sik sien Bedürfnisse antopassen. De Wald woor afholt um Bumaterial, Äcker und Weideflächen to winnen. Dorvun tügen ok hüt Fundstücke ut Füürsteen ut de Bielklingen för dat afmaken vun Holt mook worrn sünd. Düsse sünd op de Geesthöhe westlich vun de hüütige Dörp Bamhusen funnen worrn.
De Minschen ut de sog. Trichterbecherkultur, vun 4200-2800 v. Chr., weern de eersten sesshaften Ackerburn un Veehtüchter in Noorddüütschland. De Naamen för düsse Kultur kummt vun een Tonbeker, wo een de Hals trichterförmig formt hett. 1936 woor so een heele Trichterbeker nördlich vun Bamhusen bi de Wohld funnen. In Bamhusen hett een enkelte Steenbielen funn. De meisten Funnen weern bi Papenbrook, Brunsholm oder bi de ole Bahnhoff. Een geiht dorvun ut, dat de Lüüd sik in de Jungsteentiet dor drapen hebbt. Nördlich vun Bamhusen hebt se veele Reste vun Füürsteen funnen so dat een glöven dat dor ebenso een Besiedlungsplatz weer. Ut de lieke Tiet hett een Dinge funnen, de op een Verwendung vun Rad und Wagen hinwiesen deit. Een Grootsteengraff wie se överall in Noorddüütschland funnen hett, giff dat ok hier. Düsse ok Höönen- or Magalithgräver nöömt Buwarken, wurrn as Bestattungsplatz vun een Familie or en ganze Sieldungsgemeenschop buut.
So een Grootsteengraff, watt een siek noch hüüt ankieken kann, gifft dat nördlich vun Schwobstedt. Fohr do mol hin un kiek di dat an!
Bildquelle:
G. Loewe, Archäologische Denkmäler Schleswig-Holsteins, Bd.8, Kreis Schleswig (seit 1974 Kreis Schleswig-Flensburg), Neumünster 1998, Tafel 23/5-8.
