© NABU/MOIN
Dat Gebüüd, in den dat Michael-Otto-Institut sein Sitz hett, is no de Vörbesitter Klaus Medau nömt – dat Medau-Huus. Hier hannelt sik dat üm een tyypsche Bamhusener Queerdeelenhuus, wat in de Mitt vun dat 19. Johrhunnert but worrn is. Hüüt steiht dat ünner Denkmolschuul. Dat Huus is mit Reet indeckt un bütt veele Planten un Deerten een Tohuus un ok Nistmaterial vör de Vagels – nich to vergeten.
En Querdeelenhuus is in dree Deele ünnerdeelt: In de Meern (de Querdeel) könen fröher de Fuhrwarken inföhren. Rechts vun de Ingang, dor wo hüüt de Utstellung is, weer fröher de Stall. In´t linken Huusdeel weer de Wahnrüüme ünnerbröcht, hüüt sünd dor un in´t Bövergeschoss Bürorüüme. Dat an de Straat stahn Nevengebüüd weer fröher dat Oolendeelhuus un mit dat Groothuus dör een Huusdeel verbunnen. Hüüt sünd dor de Geschäftsstee vun den Vereen KUNO e.V. un de Integreerte Station Eider-Treen- un Sorg vun dat Landamt för Landweertschap, Ümwelt un ländliche Rüüm to finnen. Ok dat Reetdack gehört to Bamhusen. As Reet warrt dat an´t Ufer wussen Schilfroh nömt, ok allgemeen as Schilf bekannt. Dat Reet as Bumaterial wass hier natürlich un stunn darüm jümmers as Bumaterial to Verfögung. De Reetdäcker gellt as es vun de öllsten Handwarken. Noch för 100 Johr gull dat Reetdack as Dack vun arme Lüüd, de Landbevölkerung harr nich dat Geld för Steendäcker. Reetdäck brennt bannich gau, und för allen bi starke Drööchte, aver ok to´n Bispeel bi´t Afbrennen vun een Füerwark. Reetdäcker beden veele Planten un Deerten en Tohuus un dat Dackreet is een beleevte Nistmaterial. Reperatur- un Nabeterungsarbeiden sünd dorüm immewüder nödig.
